Pola Negri (1896/7-1987) – właściwie Apolonia Chałupiec, jedna z najbardziej wpływowych gwiazd niemieckiego i amerykańskiego kina niemego okresu między wojennego.
Pochodzenie Negri było skromne. Dorastała w biednej rodzinie. Matka, zauważywszy uzdolnienia aktorskie córki, wspierała jej ambicje i rozwój w tym kierunku, posyłając ją na lekcje tańca i gry aktorskiej. Jej talent aktorski został szybko dostrzeżony i doceniony.
Dzięki współpracy z reżyserem Ernstem Lubitschem i filmom takim, jak „Madame du Barry” (1919) czy „Sumurun” (1920) osiągnęła międzynarodową sławę.
W 1922 roku Pola Negri przeniosła się do Hollywood, gdzie podpisała kontrakt z wytwórnią Paramount Pictures. Jej przejście do amerykańskiego kina okazało się strzałem w dziesiątkę, a Negri stała się jedną z największych gwiazd tamtego okresu. Filmy takie, jak „Hiszpańska tancerka” (1923) czy „Kobieta bezwstydna” (1925) ugruntowały jej pozycję na amerykańskim rynku filmowym.
Pola Negri znana była ze swojego uwielbienia do blichtru i przepychu. Inwestowała w diamenty oraz nieruchomości. W Stanach Zjednoczonych budziła sensację podróżując białym rolls-royce’em prowadzonym przez szofera w liberii. Lansowała oryginalny styl, łącząc najnowsze trendy w modzie z odrobiną ekscentryczności i egzotyki: śmiałe fryzury z krótkimi włosami i turbany, kozaki, botki i sandały z odkrytymi palcami, spodnie i okrycia z rzadkich futer, ozdoby z pereł i efektowną sztuczną biżuterię.
Kreowała swój medialny wizerunek na podobieństwo dzisiejszych celebrytów.
Życie osobiste Poli Negri przyciągało uwagę mediów. Znana była z powodu głośnych romansów, m.in. z Charlie Chaplinem czy Rudolphem Valentino. Kiedy Valentino niespodziewanie zmarł w 1926 roku, Pola pojechała na jego pogrzeb do Nowego Jorku. Zdradziła wtedy prasie, że byli zaręczeni i mieli się pobrać. Ale nikt o tym wcześniej nie słyszał. Podczas pogrzebu zrozpaczona Pola pozowała fotoreporterom, wpadła w histeryczną rozpacz, a następnie w dramatycznym geście rzuciła się na opuszczaną trumnę niedoszłego męża całując jej wieko. Rok później wyszła za mąż za gruzińskiego księcia Serge Midvaniego.
W latach trzydziestych kontynuowała swoją karierę aktorską głównie w Niemczech i we Francji. Pomimo zmieniającej się sytuacji politycznej i kulturowej w Europie, Negri nadal cieszyła się popularnością jako gwiazda filmowa.
Usiłowała grać w filmach z dźwiękiem, jednak okazało się, że mówi ze zbyt silnym akcentem, ponadto jej niski głos nie pasował do ról kokieteryjnych kobiet, które grała.
„Wiele rzeczy można powiedzieć o Poli Negri: że była dobrą aktorką lub nie; że była pusta i skłonna do przesądów lub dobroduszna i oddana garstce przyjaciół. Można podziwiać jej patriotyzm lub się z niego śmiać. Można o niej pisać z powagą lub humorem i lekkim sarkazmem, można ją kochać lub nie lubić. Cokolwiek by to było, nie zmienia faktu, że była supergwiazdą światowego formatu w okresie filmu niemego i największą gwiazdą, jaką Polska kiedykolwiek wydała” (Andrzej Krakowski, Pollywood. Jak stworzyliśmy Hollywood, PWN 2011).
(Małgorzata Staniszewska)