Mira Zimińska-Sygietyńska (1901-1997) – aktorka, pieśniarka, reżyserka, pedagog, dyrektor zespołów artystycznych. Mira urodziła się jako Maria Burzyńska, ale uznawszy to imię za zbyt pospolite, sama się „przechrzciła”.
W 2014 roku w Płocku odsłonięto pomnik Miry Zimińskiej – Sygietyńskiej. Pomnik, który przedstawia Mirę Zimińską-Sygietyńską idącą ulicą z parasolką i bukietem kwiatów. W 2018 jej imieniem nazwano skwer u zbiegu ul. Jana Pawła Woronicza i al. Niepodległości w Warszawie również jedna z ulic w Pruszkowie nosi imię Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej.
Na scenie w Tatarze w Radomiu naturalny talent aktorski Miry dostrzegł Jerzy Sopocki – jeden z współwłaścicieli kultowego warszawskiego kabaretu Qui Pro Quo, mieszczącego się w Galerii Luxenburga przy Senatorskiej 29. Niewiele się namyślając małżeństwo spakowało manatki, porzuciło Radom i wyruszyło do stolicy po złote runo… nasza przyszła gwiazda była angażowana do na początku do niewielkich rólek. Po raz pierwszy pojawiła się na tej scenie pod koniec sierpnia 1920 roku. W Qui Pro Quo występowała nie tylko jako aktorka - śpiewała tu także piosenki, z których wiele stawało się szlagierami. Jak wspominała artystka „ W Qui Pro Quo pracować nie było łatwo. Tańczyło się właściwe w każdym spektaklu. Grało się również w poniedziałki, nie było soboty wolnej, a ponadto dwa spektakle dziennie. Zaczynało się o pół do ósmej, a kończyło o dwudziestej czwartej. "Ze sceną tą związana była - z przerwami - aż do końca jej istnienia w 1931 roku. W Qui Pro Quo Zimińska wykształciła swój charakterystyczny styl, którego elementem był kpiący stosunek do granej przez siebie postaci. Ogromna vis comica, aktorski i taneczny talent zyskały jej przydomek Chaplina w spódnicy.
Artystyczny sukces Miry Zimińskiej–Sygietyńskiej potwierdzają liczne odznaczenia i nagrody. Jedną z ostatnich był Order Orła Białego nadany jej przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego w 1996 roku. Jest to najstarsze i najwyższe odznaczenie państwowe Rzeczypospolitej Polskiej nadawane za znamienite zasługi cywilne i wojskowe.
Pani Mira należała przed wojną do zapalonych automobilistek. Uwielbiała prowadzić samochody. Najsłynniejszym samochodem Zimińskiej było czerwone bugatti, o którym mówiła cała Warszawa. Czerwony kabriolet bugatti był znakiem rozpoznawczym ulubienicy polskiej inteligencji "Duma mnie rozpierała, kiedy mijałam dorożki" – pisała Zimińska w autobiografii.
Po wojnie, nagle zrezygnowała z aktorskiej kariery zafascynowana pomysłem męża i przyjaciela życia, Tadeusza Sygietyńskiego, aby założyć Ludowy Zespół Pieśni i Tańca „Mazowsze".Mira Zimińska-Sygietyńska przy powstaniu zespołu "Mazowsze" miała tylko "trochę" pomóc. Praca przy nowo powstającym zespole męża wciągnęła ją jednak całkowicie. Mąż Miry jeździł po wsiach i szukał muzykantów. Grupę, która stanowiła zalążek zespołu, trzeba było nakarmić i ubrać. Wszystkim zajmowali się we dwójkę: sprawami muzycznymi, organizacyjnymi, nauką śpiewu. W końcu, w listopadzie 1950 roku, po kilku latach wytężonej pracy, zespół wystąpił po raz pierwszy w Teatrze Polskim w Warszawie. Po śmierci męża Mira przejęła rolę kierownika zespołu, z powinności, z chęci kontynuowania dzieła swojego męża. Jej doświadczenie na scenie i jakiś szósty zmysł pozwoliły kierowniczce wprowadzić zmiany w wizerunku zespołu czy w choreografii, zadbała o stroje, rozszerzyła program grupy, dzięki czemu, zespół zyskał międzynarodową popularność. Mira Zimińska-Sygietyńska sprawiła, że "Mazowsze" stało się marką.
(Paulina Nowaczyk-Pisarska)